Onze Albin Vega was de eerste 'Glatisant'. Dit verhaal is eerder verschenen in de Vega-bulletin.
Waarschijnlijk is het een bekend probleem: men koopt een boot en merkt pas dan dat het beestje ook een naam moet krijgen. Nu ben ik bij tijd en wijle romantisch ingesteld (misschien daarom ook die boot), dus namen in de orde van Pamaki (pa, ma en de kinderen), Second Love of Wet Dream vielen bij voorbaat af, net als de oude naam ‘Solar’.
Er moest een link zijn met oude legenden en sagen, of met de mythologie. Een voorbeeld van zo’n mooie naam is Sounion, naar de kaap waar een tempel aan Neptunus is gewijd. Maar ja, die naam is al door Herman Jansen aan zijn boot gegeven (en u weet hoe het afliep met professor Diekstra). Plagiëren was dus geen optie, waarmee ongeveer de gehele Ban Van De Ring afviel. Verder vind ik het een gevaarlijke vorm van het noodlot tarten om godennamen aan een schip mee te geven. Misschien vatten die goden hun naam op jouw 8,25 meter plastic wel blasfemistisch op. Al zijn het dan heidense goden, je weet nooit hoe nuttig ze ooit kunnen zijn.
Gelukkig voor mij (en Vega 2165) had mijn First Love het boek ‘Arthur’ in de kast staan. Daarin wordt onder meer verhaald van Koning Pellinore die zijn levensvervulling vindt in het najagen van het Beest Glatisant, ook wel Speurend Beest genaamd. “Dit Beest heeft de kop van een slang en, ah, het lichaam van een luipaard, de flanken van een leeuw en de poten van een hert. Overal waar dit beest gaat, maakt het een geluid in zijn buik als het geluid van dertig paar speurende honden. Maar alleen niet wanneer het drinkt, natuurlijk.”
Koning Pellinore, met zijn opdracht het Beest te vangen, is het najagen moe. Maandenlang door de bossen dwalen, het zicht belemmerd door het vizier van zijn harnas, slapen op harde bosgrond waaruit vocht optrekt dat roest veroorzaakt… Hij droomt van een verenbed in een kasteel. Lekker ’s avonds bij de haard met een glas en een goed verhaal, en het paard in de wei.
Op zekere dag krijgt hij zo’n uitnodiging, en vergeet hij op slag zijn opdracht.
Het lekkere leventje in het kasteel wordt echter verstoord tijdens een zwijnenjacht. Door toeval vindt Pellinore het Beest in armzalige toestand, “volkomen weggekwijnd, zonder wil om te overleven”. Hij breekt acuut met het luxe leven, en vat z’n oude opdracht van het Speurend Beest weer op. Het Beest krijgt twee uur voorsprong, en toeschouwers kunnen vanaf de kantelen van het kasteel zien dat Pellinore geen wijs wordt uit de sporen die het Beest even daarvoor met zichtbaar plezier in de war heeft gemaakt.
En daarmee raakt de geschiedenis van Pellinore en de Glatisant aan de essentie van een boot: veel aandacht en energie geven om iets na te jagen dat je nooit bereikt (de horizon, vrijheid, vul zelf maar in).
Glatisant dus.